Jerry West Biografia, wiek, wzrost, żona, wizerunek, syn, najciekawsze momenty, cytaty, logo….

Jerry West (pełne imię i nazwisko: Jerry Alan West) to amerykański menedżer koszykówki i były zawodnik, który grał zawodowo w Los Angeles Lakers z National Basketball Association (NBA).

Jego przydomki obejmowały Mr. Clutch, za jego umiejętność odgrywania dużej roli w sytuacji sprzęgła, jak na przykład jego słynny 60-stopowy strzał z brzęczyka, który zremisował 3. mecz finałów NBA 1970 przeciwko New York Knicks; Logo, w odniesieniu do jego sylwetki będącej częścią logo NBA; Pan Na Zewnątrz,

w odniesieniu do jego gry obwodowej z Los Angeles Lakers; i Zeke z Cabin Creek, do potoku w pobliżu jego miejsca urodzenia Chelyan w Zachodniej Wirginii.

West grał na małej pozycji napastnika na początku swojej kariery i wyróżniał się w East Bank High School i West Virginia University, gdzie poprowadził Mountaineers do meczu o mistrzostwo NCAA w 1959 roku.

Mimo porażki zdobył tytuł najlepszego gracza w Final Four NCAA. Następnie rozpoczął 14-letnią karierę w Los Angeles Lakers i był współkapitanem drużyny złotego medalu olimpijskiego Stanów Zjednoczonych w 1960 roku, drużyny, która została wprowadzona jako jednostka do Galerii Sław Koszykówki Naismith Memorial w 2010 roku.

dr jamal h bryant wartość netto

Kariera Westa w NBA była bardzo udana. Grając na pozycji wartownika, 12 razy był wybierany w pierwszej i drugiej drużynie All-NBA, 14 razy został wybrany do NBA All-Star Team i został wybrany na MVP All-Star w 1972 roku, w tym samym roku, w którym wygrał jedyny tytuł jego kariery.

West posiada rekord NBA pod względem najwyższej średniej liczby punktów na mecz w serii playoff z 46,3. Był także członkiem pierwszych pięciu drużyn NBA All-Defensive Teams (jedna sekunda, a następnie cztery pierwsze), które zostały wprowadzone, gdy miał 32 lata.

Grał w dziewięciu finałach NBA i jest także jedynym graczem w historii NBA, który otrzymał tytuł MVP finałów, mimo że był w drużynie przegrywającej (1969). West został wprowadzony do Naismith Basketball Hall of Fame w 1980 roku i wybrany jako jeden z 50 najlepszych graczy w historii NBA w 1996 roku.

Po zakończeniu kariery, West objął stanowisko głównego trenera Lakers przez trzy lata. Każdego roku prowadził Los Angeles do playoffów i raz zdobył miejsce w finałach Konferencji Zachodniej. Pracując przez trzy lata jako skaut zawodników, West został mianowany dyrektorem generalnym Lakers przed sezonem NBA 1982–83.

Pod jego rządami Los Angeles zdobył sześć pierścieni mistrzowskich. W 2002 roku West został dyrektorem generalnym Memphis Grizzlies i pomógł franczyzie wygrać pierwsze miejsca w play-offach.

Za swój wkład West dwukrotnie zdobył NBA Executive of the Year Award, raz jako menedżer Lakers (1995), a następnie jako menedżer Grizzlies (2004). Syn Westa, Jonnie, grał w koszykówkę na uczelni w Zachodniej Wirginii.

Jerry West Age

Jerry Alan West to były amerykański koszykarz. Uważany jest za jednego z najlepszych obrońców, jaki kiedykolwiek grał w NBA. Grał od 1960 do 1974 roku, wszyscy z Los Angeles Lakers.

Ładowanie ... Ładowanie ...

Jerry Alan West ma 81 lat w 2019 r. Urodził się 28 maja 1938 r. W Chelyan, West Virginia, Stany Zjednoczone.

Wczesne życie

Jerome Alan West urodził się w biednym domu w Chelyan w Zachodniej Wirginii. Był piątym z sześciorga dzieci Cecila Sue West, gospodyni domowej i Howarda Stewarta Westa, elektryka w kopalni węgla.

West był wcześniej agresywnym dzieckiem w młodości, dopóki śmierć jego brata w wojnie koreańskiej w wieku 21 lat nie zmieniła go w nieśmiałego i introwertycznego chłopca, gdy Jerry miał 12/13 lat.

Był tak mały, kruchy i słaby, że potrzebował wielu zastrzyków witaminowych od swojego lekarza i był trzymany z dala od sportów dziecięcych, aby zapobiec poważnym kontuzjom.

Dorastając, West spędzał dni na polowaniu i łowieniu ryb, ale jego głównym zajęciem było strzelanie do kosza do koszykówki, który sąsiad przybił gwoździami do jego szopy.

West spędzał dni na strzelaniu do koszyków pod każdym możliwym kątem, ignorując błoto i śnieg na podwórku, a także bicze matki, kiedy wracał do domu późno na obiad; grał tak często, że NBA uznało to za „obsesyjne”

Jerry West Height

Jerome Alan West to amerykański menedżer koszykówki i były zawodnik. Podczas swojej aktywnej kariery West grał zawodowo w Los Angeles Lakers z National Basketball Association. Jerry ma wysokość 6 stóp 2 cale (1,88 m) wysokości

Wartość netto i wynagrodzenie Jerry'ego Westa

Jerry West to emerytowany amerykański koszykarz, który całą swoją karierę zawodową rozegrał w Los Angeles Lakers, którego majątek netto wynosi 55 milionów dolarów.

Jerry West urodził się 28 maja 1938 r. W Chelyan w Zachodniej Wirginii, gdzie wyróżniał się w East Bank High School i West Virginia University, prowadząc alpinistów do mistrzostw NCAA w 1959 r., Zdobywając tytuł NCAA Final Four Najbardziej wybitny gracz pomimo straty.

Następnie rozpoczął 14-letnią karierę w Los Angeles Lakers i był współkapitanem drużyny złotego medalu olimpijskiego Stanów Zjednoczonych w 1960 roku w Rzymie.

Jego pseudonimy to „Mr. Clutch ”, za jego zdolność do odgrywania dużej roli w sytuacji sprzęgła,„ The Logo ”, w odniesieniu do jego sylwetki będącej częścią logo NBA; 'Pan. Na zewnątrz ”, w nawiązaniu do jego gry na obwodzie i„ Zeke z Cabin Creek ”.

West był 12 razy wybierany w pierwszej i drugiej drużynie All-NBA, 14 razy był wybierany do drużyny NBA All-Star i został wybrany jako All-Star MVP w 1972 roku.

West został wybrany jednym z 50 najlepszych graczy w historii NBA w 1996 roku. West był głównym trenerem Lakers przez trzy lata, prowadząc Los Angeles do play-offów każdego roku i raz zajmując miejsce w finałach Konferencji Zachodniej.

Pracując jako skaut zawodników przez trzy lata, West został mianowany dyrektorem generalnym Lakers przed sezonem NBA 1982–83. Pod jego rządami Los Angeles wygrał sześć mistrzostw NBA.

Żona Jerry'ego Westa | Żonaty | Życie osobiste

West poślubił swoją ukochaną z college'u Martha Jane Kane w kwietniu 1960 roku w Morgantown; rozwiedli się w 1976 roku. Mają trzech synów, Davida, Marka i Michaela. Jerry poślubił swoją obecną żonę Karen w 1978 roku. Mają dwóch synów, Ryana i Jonniego. Jonnie był strażnikiem drużyny West Virginia Mountaineers.

Jako człowiek, West był często opisywany jako postać introwertyczna i nerwowa, ale który również najbardziej chwalił swoją bezkompromisową etykę pracy.

Jeśli chodzi o jego nieśmiałość, współlokator WVU Jody Gardner zeznał, że West nigdy nie umawiał się na randki przez cały pierwszy rok, a trener Lakersów, Fred Schaus, przypomniał sobie kiedyś dwutygodniowy okres, kiedy jego strażnik nie powiedział ani słowa.

Poza tym, że był nieśmiały, West był zawsze niespokojny: Schaus opisywał go jako „kłębek nerwów”, współczesny Celtics Bob Cousy jako „zawsze w ruchu”, a jego kolega Laker i Mountaineer Rod Hundley zeznał, że podczas wizyt w barze West szybko wije się i domagać się udania się gdzie indziej, zanim wszyscy się osiedlili.

Jego pierwsza żona Martha Kane wspominała, że ​​jej mąż często miał trudności z otwarciem się na nią. Po wielkiej stracie Westowie wracali do domu, a ona próbowała go pocieszyć, ale West mówił „wynoś się” na werandę domu i odjeżdżał - doświadczenie, które „zabiło” ją jako żonę.

Jerry West Sons

• Jonnie West
• Michael West
• Ryan West
• Mark West
• David West

Kariera w college'u

West ukończył East Bank High School w 1956 roku, a zainteresowało się nim ponad 60 uniwersytetów. Ostatecznie zdecydował się pozostać w swoim rodzinnym stanie i studiować na West Virginia University (WVU) w Morgantown.

Na pierwszym roku studiów (1956–57) West był członkiem pierwszego składu WVU, który osiągnął doskonały rekord 17 zwycięstw bez porażek w trakcie sezonu; inni członkowie zespołu to Jay Jacobs i Willie Akers.

W swoim pierwszym roku na uczelni, pod wodzą trenera Freda Schausa, West zdobył 17,8 punktów na mecz i średnio 11,1 zbiórki; również startował we wszystkich 28 meczach, strzelając 49,6% z pola i 73,2% z linii rzutów wolnych.

Te występy przyniosły mu wiele zaszczytów, między innymi powołanie do zespołu All-American Third Team; Pierwsza Konferencja Zespołu z Południa; Nagroda dla Najcenniejszych Zawodników w Turnieju Konferencji Południowej i wyróżnienia dla pierwszej drużyny; Chuck Taylor-Converse Drugi zespół All-American odznaczenia; oraz Associated Press i United Press International trzeciego zespołu All-American wyróżnienie.

W tym roku Mountaineers osiągnęli 26: 2, kończąc sezon przegraną z Manhattan College w rozgrywkach turniejowych po sezonie.

W młodszym roku (1958–59) West zdobył 26,6 punktów na mecz i 12,3 zbiórek na mecz. Wyrównał rekord NCAA w pięciu meczach w turnieju 160 punktów (32,0 punktów na mecz) i prowadził wszystkich strzelców i zbieraczy w każdym meczu w Wirginii Zachodniej, w tym zdobywając 28 punktów i 11 zbiórek w finale przegrywając 71-70 z Kalifornią. West został uznany za najbardziej wybitnego gracza w finałowej czwórce tego roku.

Kolejnymi nagrodami były: All-American, Southern Conference Tournament MVP i Southern Conference Player of the Year oraz Athlete of the Year.

Został również nazwany członkiem drużyny koszykówki U.S. Pan American Games, która zdobyła złoty medal. West zademonstrował swoją wytrwałość w grze w meczu z Kentucky Wildcats.

Złamał nos podczas incydentu w grze, ale kontynuował grę pomimo silnego bólu i konieczności oddychania przez usta. W drugiej połowie zdobył 19 punktów, prowadząc WVU do zdenerwowanego zwycięstwa.

W swoim ostatnim sezonie kolegialnym (1959–60) West cieszył się kilkoma szczytami kariery, takimi jak zdobycie 29,3 punktów na mecz, 134 asyst w sezonie, 16,5 zbiórek na mecz i średnio 50,4% strzelców z boiska, 76,6% z Linia rzutów wolnych.

Został ponownie uhonorowany kilkoma nagrodami: powołaniem do All-American Selection i otrzymaniem MVP Southern Conference. Najlepszym występem Westa był mecz z Virginią, w którym zebrał 16 zbiórek i zdobył 40 punktów.

Ponadto w ostatnim roku rozegrał 30 gier podwójnych i piętnaście gier po 30 punktów. W swojej kolegialnej karierze West zdobył 2309 punktów i 1240 zbiórek.

Uzyskał średnio 24,8 punktów na mecz i 13,3 zbiórek. Od 2011 roku West posiada 12 rekordów wszechczasów WVU. West i Oscar Robertson byli współ-kapitanami męskiej drużyny koszykówki USA, która zdobyła złoty medal na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku.

Liceum East Bank

West uczęszczał do East Bank High School w East Bank w Zachodniej Wirginii od 1952 do 1956 roku. Podczas pierwszego roku jego trener, Duke Shaver, posadził go na ławce ze względu na brak wzrostu. Shaver podkreślił znaczenie kondycji i obrony, które były lekcjami, które nastolatek doceniał.

West wkrótce został kapitanem drużyny pierwszego roku, a latem 1953 roku urósł do 6 stóp 0 cali (1,83 m). West ostatecznie stał się początkującym małym napastnikiem drużyny i szybko stał się jednym z najlepszych licealistów swojego pokolenia w Zachodniej Wirginii.

W latach 1953–56 był nazywany All-State, a następnie All-American w 1956 r., Kiedy był Graczem Roku Zachodniej Wirginii, stając się pierwszym licealistą w stanie, który zdobył ponad 900 punktów w sezonie, ze średnią 32,2. punktów za grę.

Rzut z wyskoku Westa ze średniego dystansu stał się jego znakiem rozpoznawczym i często wykorzystywał go do zdobywania punktów pod presją obrony przeciwnika.

West poprowadził East Bank do mistrzostw stanu 24 marca tego roku, co skłoniło East Bank High School do zmiany nazwy na „West Bank High School” każdego roku 24 marca na cześć ich cudownego koszykówki. Praktyka ta obowiązywała do zamknięcia szkoły w 1999 roku.

Jerry West Quotes

Nie możesz wiele zrobić w życiu, jeśli pracujesz tylko w te dni, w których czujesz się dobrze. Zaufanie to dużo w tej grze lub jakiejkolwiek grze. Jeśli uważasz, że nie możesz, nie zrobisz tego. Kiedy nadchodzi czas, żebym od czegoś odszedł, odchodzę od tego. Mój umysł, moje ciało, moje sumienie mówi mi, że wystarczy.

Profesjonalna kariera

Los Angeles Lakers,Mr. Inside i Mr. Outside.West przygotował się do draftu do NBA w 1960 roku i został wybrany drugim wyborem w klasyfikacji generalnej Minneapolis Lakers, na krótko przed przeniesieniem zespołu do Los Angeles. West stał się pierwszym draftem w historii przeniesionej franczyzy. Jego trener z college'u został również zatrudniony do trenowania Lakersów.

Grał Westa jako strażnika, w przeciwieństwie do jego czasów w college'u jako napastnik. Kapitanem drużyny Lakers był napastnik Hall-of-Fame Elgin Baylor, któremu towarzyszyli Jim Krebs i Ray Felix; napastnicy Rudy LaRusso i Tom Hawkins; i strażnicy Rod Hundley (z Zachodniej Wirginii, jak Zachód), Frank Selvy i Bobby Leonard.

Ta drużyna od zawsze miała silnych napastników i strażników, ale była stale słaba w środku, co dawało im przewagę nad Boston Celtics z ich centrum Hall-of-Fame, Billem Russellem.

Początkowo West czuł się dziwnie w swoim nowym środowisku. Był samotnikiem. Jego wysoki głos przyniósł mu przydomek „Tweety Bird” i mówił z tak grubym apalachskim akcentem, że jego koledzy z drużyny również nazywali go „Zeke z Cabin Creek” (jego przydomek potwierdzał jego wiejskie korzenie, a jego akcent był taki gruby, że wykrzyknął nieśmiało przezwisko - „Zeek z Cap'n Creek”).

Jednak West wkrótce zaimponował swoim kolegom swoim defensywnym pośpiechem, skokiem w pionie - mógł sięgać 16 cali ponad krawędź, kiedy podjeżdżał - i etyką pracy, spędzając niezliczone dodatkowe godziny na pracy nad swoją grą. Na parkiecie West zdobył 17,6 punktu, zebrał 7,7 zbiórki i dał 4,2 asysty na mecz.

West zdobył zaufanie Schausa i naprzemiennie z Hundleyem, Selvym i Leonardem grał 35 minut na mecz i stał się drugą opcją strzelecką Lakersów.

NBA skomentowało, że Lakers mieli teraz potężny jeden-dwa uderzenia - z „Mr. Inside ”(strzelec z niskim postem, Baylor) i„ Mr. Na zewnątrz ”(strzelec długodystansowy, Zachód). Te występy wkrótce przyniosły Westowi pierwsze z czternastu zgłoszeń do NBA All-Star Game.

West pomógł Lakers poprawić z poprzedniego sezonu 25 zwycięstw do 36 zwycięstw, gdy dotarli do Playoffs NBA 1961. Potrzebowali wszystkich pięciu gier, aby odłożyć Detroit Pistons; ale potem przegrał z St. Louis Hawks w siedmiu meczach, przegrywając w ostatnim meczu 105–103.

W drugim sezonie NBA Westa Lakers mogli w ograniczonym stopniu korzystać z Baylora, który został powołany przez Rezerwy Armii Stanów Zjednoczonych i mógł rozegrać tylko 48 meczów. Jednak West bezproblemowo przejął rolę lidera zespołu i stał się głównym strzelcem Lakers, uzyskując średnio 30,8 punktów, 7,9 zbiórek i 5,4 asysty na mecz, zdobywając wyróżnienia All-NBA First Team.

West stał się znany zwłaszcza z wykonywania ważnych strzałów w późnej fazie gry, a spiker Lakersów, Chick Hearn nazwał go „Mr. Chwyć ”uchwyt, który trzymał się Westa przez całą jego karierę.

Lakers wygrali 54 mecze w sezonie regularnym i zapewnili sobie pożegnanie w pierwszej rundzie w 1962 NBA Playoffs. Pokonali Pistons cztery mecze do dwóch, aby awansować do finałów NBA 1962 przeciwko Boston Celtics. Drużyny podzieliły pierwsze dwa mecze, a pod koniec meczu 3 w Los Angeles, West zremisowało wynik 115.

Sam Jones z Celtics wpadł do piłki na pół boiska na trzy sekundy do końca. West ukradł piłkę, popędził na boisko i wykonał rozbiegany lay-up, gdy zabrzmiał brzęczyk. The Celtics zremisowali serię w Game 6 po trzy mecze na sztukę, a zespoły udały się do Bostonu na Game 7.

Przez większą część meczu Lakers przegrywali, ale West i Frank Selvy trafili w kilka koszyków i zremisowali wynik na 100. Następnie Selvy nie trafił w otwarty rzut z wysokości 8 stóp, który dałby Lakers ich pierwszy tytuł.

Próba napiwku Baylora została udaremniona przez Sama Jonesa. W dogrywce Jones zdobył kilka koszyków sprzęgających, aby zapewnić zwycięstwo Celtics 110-107. Finały NBA w 1962 roku były początkiem największej rywalizacji w historii NBA

W sezonie 1962–63 NBA Baylor wrócił na pełny etat. West zdobył średnio 27,8 punktów, 7,0 zbiórek i 5,6 asyst i ponownie był gwiazdą NBA i pierwszą drużyną NBA; jednak zagrał tylko w 55 meczach w sezonie regularnym, nie mając ostatnich siedmiu tygodni z powodu kontuzji ścięgna udowego. Ponownie Lakers dotarli do finału i ponownie walczyli z Celtics.

Ponieważ West nie był jeszcze w formie, Baylor i Lakers spadli o 3–2; potem przegrali w meczu 6 przed własną publicznością, przegrywając 112–109. Pod koniec meczu weteran rozgrywającego Celtics Bob Cousy wrzucił piłkę wysoko w belki stropu L.A. Sports Arena.

W następnym sezonie NBA 1963–64 West został po raz pierwszy liderem punktacji Lakersów. Jego 28,7 punktów na mecz przyćmiło 25,4 punktów Baylora, który stwierdził, że ma problemy z kolanem.

Lakers walczyli przez cały sezon, wygrywając tylko 42 mecze i zostali pokonani przez Hawks w pięciu meczach podczas pierwszej rundy play-offów NBA w 1964 roku.
W następnym sezonie NBA 1964-65 West zdobył średnio 31,0 punktów (wówczas najwyższy w karierze), przewyższając go jedynie wieloletnim mistrzem punktacji Wilt Chamberlain. Po zakończeniu sezonu regularnego z 49 zwycięstwami L.A.

grał w Baltimore Bullets w pierwszej rundzie NBA Playoffs 1965, ale wtedy kapitan drużyny Baylor doznał groźnej dla kariery kontuzji kolana.

West w spektakularny sposób przejął wiodącą rolę Baylora, zdobywając 49 punktów i doprowadzając zszokowanych Lakers do zwycięstwa. W drugiej grze Baltimore nie był w stanie powstrzymać obrońcy Lakers, który zdobył 52 punkty, prawie połowę łącznej liczby LA, w wygranym 118-115.

The Bullets wygrali dwa mecze u siebie, mimo że West zdobył odpowiednio 44 i 48 punktów, ale w decydującym meczu 5 w Los Angeles, strażnik pomógł pokonać Bullets z 42 punktami, wygrywając blisko 117-115. West miał średnio 46,3 punktów na mecz, co nadal jest rekordem NBA.

Jednak w finałach NBA 1965 Celtics z łatwością pokonali short-handed Lakers, 4: 1. W pierwszej grze, którą Boston z łatwością wygrał, defensywny obrońca Celtics K. C. Jones utrzymał Westa na zaledwie 26 punktach, aw drugiej grze West zdobył 45 punktów, ale Boston nadal wygrał 129-123.

W trzeciej grze West zdobył 49 punktów, a L.A. ostatecznie wygrał mecz, ale w grach 4 i 5 Lakers zostali pokonani przez dwie cyfry; w ostatniej kwarcie piątego meczu, West spudłował 14 z 15 strzałów i nie mógł zapobiec kolejnej wygranej innych Celtics. Mimo to strażnik Lakers zakończył play-off z 40,6 punktami na mecz.

Lider Lakersów
W sezonie 1965–66 NBA West uzyskał średnio 31,3 punktu w karierze, 7,1 zbiórki i 6,1 asyst na mecz. Ustanowił rekord NBA 840 rzutów wolnych i zdobył kolejną parę nominacji do drużyny All-Star i All-NBA First Team.

Wygrywając 45 meczów, Lakers pokonali St. Louis Hawks w blisko siedmiu meczach i po raz kolejny spotkali się z Boston Celtics w finałach NBA 1966.

Westowi pomagał Baylor, który sam sobie oceniał „75 procent” jego stanu sprzed kontuzji. ​​Dwóch długoletnich rywali podzieliło pierwsze sześć meczów, przy zwykłej dominacji bramkowej Westa, której przeciwdziałał napastnik Celtics John Havlicek, którego rozmiar i prędkość stworzyła poważne problemy z niedopasowaniem dla Lakersów.

W siódmym meczu West i Baylor w pierwszej połowie strzelili łącznie trzy z 18, a Lakers zostali daleko w tyle; Los Angeles zmusiło się do powrotu do końca 95-93 na cztery sekundy przed końcem, ale Celtics wyczerpali czas, a Lakers ponownie zostali odrzuceni.

W sezonie 1966–67 NBA West rozegrał tylko 66 meczów w sezonie regularnym z powodu kontuzji; jego średnie spadły nieznacznie do 28,0 punktów, 5,9 zbiórek i 6,8 asyst na mecz.

Lakers mieli rozczarowujący sezon, wygrywając tylko 36 meczów i pokonując San Francisco Warriors w pierwszej rundzie play-offów NBA w 1967 roku. Weteran trener Fred Schaus przeszedł na emeryturę, a jego miejsce zajął Butch Van Breda Kolff; pod jego rządami Lakers wygrali 52 mecze w sezonie NBA 1967–68 w swoim pierwszym sezonie w The Forum.

52 zwycięstwa zostały zebrane, mimo że West rozegrał tylko 51 meczów w sezonie regularnym z powodu kontuzji i zdobył 26,3 punktu, co jest najniższą średnią od jego debiutanckiego sezonu: po tym, jak był pierwszym w drużynie przez sześć razy w bloku, zajął tylko drugie miejsce w All-NBA. Zespół.

W Playoffs NBA 1968 Lakers pokonali Chicago Bulls and the Warriors, przygotowując kolejne finały Lakers-Celtics NBA; uważano to za mecz wielkości z szybkością, ponieważ Lakers nie mieli nikogo, kto mógłby przeciwstawić się trenerowi / środkowemu Celtics Billowi Russellowi lub napastnikowi Johnowi Havlicekowi blisko kosza, ale Celtics w zamian miał trudności z obroną płodnych strzelców z LA poza Baylor, West i innym strażnik Gail Goodrich.

W pierwszej grze West trafił tylko siedem z 24 strzałów, a Lakers przegrali 107–101, ale LA wyrównało serię po dwóch meczach. Ale West, który zdobył 38 punktów w meczu 4, skręcił kostkę i nie grał na pełnych obrotach przez resztę serii. W piątym meczu kontuzjowany West zdobył 35 punktów, ale Boston wygrał trzema punktami.

W meczu 6 Havlicek pokonał Lakers z 40 punktami, a po kolejnej porażce w finale z Bostonem West powiedział, że Lakers przegrali dwa mecze, które powinni byli wygrać: „Daliśmy im pierwszy mecz, a daliśmy im piąty. Ale nic im od nich nie biorę… Oni są tak daleko od Celtics i nie można tego uczyć ”.

Przybycie Wilta Chamberlaina

9 lipca 1968 roku Lakers zawarli transakcję, w wyniku której na początku sezonu 1968-69 NBA do Los Angeles zawitał najbardziej wartościowy gracz NBA Wilt Chamberlain z Philadelphia 76ers. Aby dostać się do centrum, Lakers wymienili partnera Westa, Archiego Clarka, startującego w centrum Darralla Imhoffa i rezerwowego napastnika Jerry'ego Chambersa do Filadelfii.

Trener Van Breda Kolff był zaniepokojony drenażem na stanowiskach wartowniczych po stracie Clarka, a zwłaszcza po utracie Goodricha w drafcie do Phoenix Suns.

Miał tylko drobnego, defensywnie słabego Johnny'ego Egana obok Westa. Podczas gdy sam West dobrze dogadał się z nowym rekrutem, Chamberlain często kłócił się z kapitanem drużyny Elginem Baylorem i miał słabe relacje z Van Bredą Kolff.

Van Breda Kolff pejoratywnie nazwał Chamberlaina „Obciążeniem”, a później narzekał, że Chamberlain był egoistą, nigdy go nie szanował, zbyt często zwlekał w praktyce i zbytnio skupiał się na własnych statystykach. W zamian centrum ogłosiło Van Bredę Kolffa jako „najgłupszego i najgorszego trenera wszechczasów”.

Doszło do kłótni, w której Chamberlain miał uderzyć Van Bredę Kolffa, zanim Baylor interweniował. West był wyraźnie zaniepokojony napięciem w szatni; przyzwyczajony do gry w zespołach z dobrą chemią, jego jakość gry stała się nieobliczalna, a jego średnia zdobytych punktów wynosząca 25,9 punktów była jego najniższym wynikiem od debiutanckiego sezonu. Jednak zrobił drugą drużynę inauguracyjnej drużyny All-Defensive Team.

W Playoffs NBA 1969, 55 zwycięskich Lakers pokonali Atlanta Hawks i San Francisco Warriors, ustanawiając szóstą serię finałową przeciwko Boston w ciągu ośmiu lat.

Przed pierwszym meczem West prywatnie skarżył się Billowi Russellowi na zmęczenie, ale potem obrońca Lakers zdobył 53 punkty nad Bostonem w krótkim dwupunktowym zwycięstwie. L.A. również zajęło drugą partię, a West zdobył 41 punktów.

W trzeciej grze Russell zdecydował się na podwójną drużynę West, a zmęczenie strażnika zaczęło się pojawiać: West dwukrotnie poprosił o podpięcie na dłuższe okresy, a za każdym razem Lakers spadli o dwie cyfry i ostatecznie przegrali o sześć punktów.

W czwartym meczu strażnik Celtics, Sam Jones, uderzył w brzęczyk, który wytrącał z równowagi, aby zakończyć serię, ale w meczu 5 Lakers odbili i wygrali 13 punktami; jednak odnieśli poważny cios, gdy West - który zdobył 39 punktów i zdecydowanie prowadził wszystkich graczy w strzelaniu goli podczas całej serii - rzucił się po bezsensowną piłkę w późnej fazie gry i poważnie pociągnął za ścięgno: od razu było widać, że kontuzja nie będzie leczyć do końca serii.

Kulawy West zdobył 26 punktów w meczu 6, ale Celtics wygrali 99-90 z silnym Billem Russellem, który utrzymywał Chamberlaina do zaledwie ośmiu punktów w całym meczu. W grze 7, właściciel Lakersów, Jack Kent Cooke, umieścił tysiące balonów na krokwiach Forum w Los Angeles.

Ten przejaw arogancji zmotywował Celtics i rozgniewał Zachód. Lakers prowadzili cały mecz i po trzech kwartach byli za 91-76, ale zasileni przez kulejącego Westa, Lakers zmniejszyli stratę do 103-102 na dwie minuty przed końcem i mieli piłkę.

Ale West dokonał kosztownych obrotów i L.A. przegrał mecz 108–106 pomimo potrójnego dubletu 42 punktów, 13 zbiórek i 12 asyst Westa, który stał się jedynym zdobywcą nagrody NBA Finals Most Valuable Player Award od przegranej drużyny.

Po przegranej West uchodził za największego tragicznego bohatera: po meczu Bill Russell trzymał go za rękę, a John Havlicek powiedział: „Kocham cię, Jerry”.

W sezonie 1969–70 NBA pod wodzą nowego trenera Joe Mullaneya, sezon Lakersów rozpoczął się szokiem, gdy Wilt Chamberlain poważnie kontuzjował kolano i przegapił praktycznie cały sezon regularny.

Podobnie jak po kontuzji Baylora lata wcześniej, West wszedł w pustkę, prowadząc NBA pod względem średniej punktacji z 31,2 punktami na mecz i średnio 4,6 zbiórek i 7,5 asyst na mecz, co zapewniło mu pierwszy z czterech głosów w pierwszej drużynie w obronie i kolejny All-Defensive First Team -NBA First Team cumuje po dwóch latach w Second Team.

Lakers wygrali 46 meczów, a w 1970 NBA Playoffs, ledwo pokonali Phoenix Suns w siedmiu meczach i pokonali Hawks w czterech, przygotowując pierwsze finały NBA między Lakersami i surowymi New York Knicks, prowadzonymi przez Hall-of -Famers, na przykład Willis Reed, Dave DeBusschere, Bill Bradley i Walt Frazier.

L.A. i N.Y. podzieliły pierwsze dwa mecze, przy czym oba mecze rozstrzygały odpowiednio centra Reeda i wciąż kulejącego Chamberlaina.

W trzecim meczu DeBusschere wykonał rzut z wyskoku ze średniego dystansu na trzy sekundy przed końcem, aby Knicks wyprzedził 102-100, a Lakers nie mieli już żadnych przerw. Chamberlain skierował piłkę do Westa, który minął Walta Fraziera i oddał strzał z wysokości 60 stóp.

Frazier później skomentował: „Ten człowiek jest szalony. Wygląda na zdeterminowanego. On myśli, że to naprawdę się dzieje! ” Zachód jest niesamowicie połączony, a ten koszyk został później nazwany przez NBA jednym z najwspanialszych momentów w historii.

Ponieważ linia za trzy punkty nie została jeszcze wprowadzona, strzał po prostu zakończył grę. W dogrywce West jednak skręcił lewą rękę i nie trafił we wszystkie pięć strzałów, a Knicks wygrali 111-108.

W czwartym meczu strażnik zdobył 37 punktów i 18 asyst, a Lakers wygrali. Jednak większa frustracja czekała na Westa w piątej grze, kiedy Reed naciągnął mięsień uda i wydawał się nieobecny w serii; zamiast zarabiać na dwucyfrowej przewadze i łatwo wygrać,

Lakers oddali 19 obrotów w drugiej połowie, a dwaj główni strzelcy Chamberlain i West strzelili piłkę odpowiednio tylko trzy i dwa razy w całej drugiej połowie i przegrali 107-100 w jednym z największych powrotów w finałach NBA historia.

Po tym, jak Chamberlain zdobył 45 punktów, a West 31 punktów i 13 asyst w wyrównującym meczu 135-113 Lakersów, Lakers wydawali się faworytami przed meczem 7.

Jednak West również kontuzjował swoją prawą rękę i otrzymał kilka ręcznych zastrzyków, a Reed słynnie pokuśtykał boisko przed siódmym meczem: centrum Knicks zdobył pierwsze cztery punkty i zainspirowało jego zespół do jednego z najsłynniejszych problemów w play-off wszechczasów.

Z kontuzjowanymi rękami West nadal trafił dziewięć ze swoich 19 strzałów, ale został ograny przez Walta Fraziera, który zdobył 36 punktów i 19 asyst, a także kilka kluczowych przechwytów na obrońcach Lakers Dicka Garretta.

W sezonie 1970-71 NBA Lakers zrezygnowali z Gail Goodrich, która wróciła z Phoenix Suns po graniu w LA do 1968 roku. W wieku 32 lat West miał średnio 26,9 punktu, 4,6 zbiórki i 9,5 asyst, i pomógł Lakers wygrać 46 gry i zagraj w Playoffs NBA 1971.

Po stracie Elgina Baylora z powodu zerwania ścięgna Achillesa, które skutecznie zakończyło jego karierę, West sam zranił się w kolano i przez sezon odpadł. short-handed Lakers przegrali Finały Konferencji Zachodniej w pięciu meczach z walczącym o mistrzostwo Milwaukee Bucks, którym przewodził świeżo ukoronowany Najcenniejszy Gracz Lew Alcindor (później znany jako Kareem Abdul-Jabbar) i weteran strażnika Hall-of-Fame Oscar Robertson.

Późny sukces i zmierzch lat

Przed sezonem NBA 1971-72 West, cierpiąc z powodu częstych kontuzji i strat, rozważał przejście na emeryturę.

Lakers zatrudnili byłego gwardiana Celtics i przyszłego trenera Hall of Fame, Billa Sharmana, jako głównego trenera. Chociaż kontuzjowany kapitan Elgin Baylor zakończył karierę, Lakers mieli sezon na wieki.

Zespół był napędzany przez nacisk Sharmana na twardą obronę i szybkie zerwanie ataku, a L.A. rozpoczął bezprecedensową serię 33 zwycięstw w drodze do rekordowych wówczas 69 zwycięstw w sezonie zasadniczym.

Sam West przyczynił się do zdobycia 25,8 punktów i prowadził w lidze z rekordowymi 9,7 asystami na mecz. Został nazwany All-Star, All-NBA i All-Defense First Teamer i wybrany na MVP All-Star Game 1972.

W okresie po sezonie Lakers pokonali Chicago Bulls w czterech meczach,następnie zmierzył się z Milwaukee Bucks i pokonał ich w sześciu meczach.

W finale NBA 1972 Lakers ponownie spotkali się z New York Knicks. Chociaż West doznał strasznego załamania strzeleckiego podczas gier 1 i 2, Lakers zremisowali serię po jednym zwycięstwie, aw grze 3 zdobył 21 punktów i pomógł LA wygrać mecz 3.

W tej grze zdobył 4002 punktów w playoffach, co ustanowiło rekord wszechczasów NBA.Po wygraniu meczu 4 dzięki wspaniałemu występowi Wilt Chamberlain, West zdobył 23 punkty w meczu 5 i wygrał mecz i swój pierwszy w historii tytuł NBA.

Jerry West przyznał, że zagrał okropną serię i przypisał zespołowi sukces. Wiele lat później powiedział: „Grałem okropnie w koszykówkę w finale i wygraliśmy… To było szczególnie frustrujące, ponieważ grałem tak słabo, że zespół mnie pokonał. Może o to chodzi w zespole ”.

Po pokonaniu tej wieloletniej zmory, West wszedł do 13. roku NBA. W sezonie NBA 1972-73 główną rolę strzelecką objął Goodrich, a West był teraz rozgrywającym zamiast strzelcem.

Jednak West miał średnio 22,8 punktów, ale także średnio 8,8 asyst na mecz i ponownie był pierwszym zawodnikiem w drużynach All-Star, All-NBA i All-Defense.Lakers wygrali 60 meczów i dotarli do finałów NBA 1973 przeciwko New York Knicks.

W meczu 1 West zdobył 24 punkty, po czym na trzy minuty przed końcem sfaulował, a L.A. wygrał mecz 1 ze 115–112.Jednak Knicks wzięli udział w drugiej i trzeciej grze, a West nadwyrężył oba ścięgna: w czwartej grze krótkowłosy Lakers nie dorównali Nowym Jorku, aw piątej grze dzielny, ale kontuzjowany West i Hairston mieli kiepskie mecze, a pomimo zdobycia przez Chamberlaina 23 punktów i 21 zbiórek, Lakers przegrali 102–93 i serię.

Sezon NBA 1973/74 miał być ostatnim zawodnikiem Westa. Teraz 36-letni strażnik weteran miał średnio 20,3 punktu, 3,7 zbiórek i 6,6 asyst na mecz.W dwóch nowo wprowadzonych statystykach, przechwytach i blokach, przyznano mu 2,6 przechwytu i 0,7 bloku na mecz.

Pomimo rozegrania tylko 31 meczy z powodu nadwyrężonej pachwiny,West był nadal uważany za elitarnego strażnika, zdobywając kolejne powołanie do swojej ostatniej gry All-Star.Bez Chamberlaina, który zakończył karierę w NBA, Lakers wygrali 47 meczów i przegrali w pięciu z Milwaukee Bucks.

Po tej stracie West przeszedł na emeryturę z powodu nieporozumień kontraktowych z Cooke i złożył pozew o zaległe wynagrodzenie.West chciał renegocjować swój kontrakt i grać dalej, powiedział jednak, że Cooke „po prostu powiedział mojemu agentowi, żeby poszedł do diabła. Czułem, że zostałem oszukany. Kiedy czujesz, że zostałeś oszukany, nie chcesz żadnej części organizacji, która cię oszukała.

Mógłbym zagrać kolejny bardzo dobry rok. Każdy sportowiec tak mówi. Ale mogłem i wiedziałem, że mogłem. Ale nigdy więcej nie mogłem zagrać dla Lakersów i nie zamierzałem grać dla nikogo innego ”.W chwili odejścia West zdobył więcej punktów niż jakikolwiek Laker w historii NBA.

Coaching i kariera menedżerska

Latem 1996 roku West zamienił się na strzelca Kobe Bryanta i podpisał kontrakt z wolnym agentem Shaquille O’Neal.

Właściciel Lakersów, Jack Kent Cooke, był znany z tego, że miał bystre oko identyfikujące cechy przywódcze i dydaktyczne (dał także Hall of Famers Sparky Anderson i Joe Gibbs ich pierwsze stanowiska menedżerskie / head coach),i poprosił Westa, aby trenował i uczestniczył w decyzjach personalnych graczy.

W sezonie 1976–77 West został trenerem drużyny Los Angeles Lakers. W ciągu trzech lat poprowadził Lakers i gwiazdora Kareema Abdula-Jabbara do rekordu 145–101, zaliczając play-offy we wszystkich 3 sezonach i raz w 1977 roku dotarł do finałów Konferencji Zachodniej.

Po zakończeniu kariery trenerskiej Jerry West przez trzy lata pracował jako skaut, zanim został dyrektorem generalnym Lakers przed sezonem 1982–83.

NBA.com przypisuje Westowi utworzenie wielkiej dynastii Lakersów z lat 80. XX wieku, która sprowadziła do Los Angeles pięć pierścieni mistrzowskich (1980, 1982, 1985, 1987 i 1988).

Po załamaniu we wczesnych latach 90-tych West odbudował drużynę trenera Del Harrisa wokół środkowego Vlade Divaca, napastnika Cedrica Ceballosa i obrońcy Nicka Van Exela, który wygrał 48 meczów i przeszedł do półfinałów Konferencji Zachodniej; za zawrócenie zespołu, West otrzymał swoją pierwszą nagrodę Executive of the Year.

Wymieniając Vlade Divac na Kobe Bryanta, podpisując kontrakt z wolnym agentem Shaquille O'Neal i sześciokrotnym mistrzem NBA Philem Jacksonem jako trenerem, West położył fundamenty pod trójkę Lakersów, w której LA zdobyło trzy tytuły NBA. 2000 do 2002.

Post Lakers

W 1999 roku West podpisał kontrakt z trenerem sześciokrotnego mistrza NBA Phila Jacksona. W 2002 roku West został dyrektorem generalnym Memphis Grizzlies.

Jerry West wyjaśnił swoją decyzję chęcią zbadania czegoś nowego: „Po tylu latach bycia częścią sukcesu Lakersów, zawsze zastanawiałem się, jak by to było zbudować zwycięską franczyzę, która nie odniosła większego sukcesu.

Chcę pomóc coś zmienić ”.Gra Westa w Memphis nie była tak spektakularna, jak w Los Angeles, ale zamienił franczyzę, która miała zostać sprzedana w niezawodny zespół play-offowy, dokonując kilku transakcji, ale uzyskując maksimum od graczy, których miał do dyspozycji (np. Pau Gasol, James Posey i Jason Williams) oraz trener Hubie Brown, który w 2004 roku został Trenerem Roku.

Sam West zdobył swoją drugą nagrodę Executive of the Year w NBA w tym samym roku.W wieku 69 lat West przeszedł na emeryturę jako dyrektor generalny Grizzlies w 2007 roku i przekazał obowiązki kierownicze Chrisowi Wallace'owi z Buckhannon w Zachodniej Wirginii.

19 maja 2011 r. West dołączył do Golden State Warriors jako członek zarządu, podlegając bezpośrednio nowym właścicielom Joe Lacobowi i Peterowi Guberowi.

Ta rola wynikała również z nieujawnionego udziału mniejszościowego w zespole.W 2015 roku Warriors zdobyli swoje pierwsze mistrzostwa od 40 lat; mistrzostwo było siódmym tytułem zdobytym przez Westa, pełniąc funkcję kierownika zespołu. W sezonie 2016-2017 zdobył ósme miejsce.

14 czerwca 2017 roku West ogłosił, że pojedzie do Los Angeles Clippers jako członek zarządu.

Jerry West Highlights