Biografia Richarda Beya, wiek, show, Bruno, odcinek
Biografia Richarda Beya
Richard Wayne Bey to amerykański prowadzący talk show. W latach 90. był dobrze znany jako gospodarz The Richard Bey Show, dziennego talk-show zawierającego osobiste historie zwykłych ludzi, włączone do rozrywkowych gier konkurencyjnych.
Richard Bey Age
Urodził się 22 lipca 1951 roku w Far Rockaway, Queens w Nowym Jorku. Ma 68 lat od 2018 roku.
Rodzina Richarda Beya
Urodził się dla swoich rodziców, żydowskiego ojca i irlandzkiej katoliczki, nie ma obecnie zbyt wielu informacji na temat jego rodziny, które są aktualizowane.
Żona Richarda Beya
Według naszych danych jest on uważany za singla. Nie mamy żadnych zapisów dotyczących jego przeszłych związków.
Richard Bey Children
Jest o tym, że ma dzieci.
Richard Bey Education
Zapisał się na University of California, studiował także w Santa Barbara i Yale School of Drama.
Kariera Richarda Beya - Richard Bey Show
Swoją karierę rozpoczął od pokazów nazywał się 9 Broadcast Plaza we wczesnych latach, zanim zmienił nazwę na The Richard Bey Show. Wśród jego ról na scenie są „Hamlet” w roli tytułowej As You Like It, Wieczór Trzech Króli, Troilus i Cressida, a także światowe premiery nowych sztuk Richarda Nelsona, Chrisa Duranga i Jima Lapine'a. Był członkiem zespołu Yale Repertory Theatre i podjął studia w National Theatre of Great Britain na Broadwayu iw Kennedy Center. Jego role filmowe obejmują Bruno, Evocateur, Meet Wally Sparks i George'a Washingtona w „miniserialu” Sashy Barona Cohena.
ile wart jest jamie kennedy
Jego program „The Richard Bey Show” został wyprodukowany przez WWOR-TV w Secaucus, New Jersey, a później rozprowadzany w całym kraju przez All American Television jako „znany dziś jako FremantleMedia”. Były tam takie konkurencyjne wydarzenia jak konkurs „Miss Big Butt”, „Mr. „Puniverse”, „Dysfunctional Family Feud” i „Blacks who think O.J. jest winny w porównaniu z białymi, którzy myślą, że jest niewinny ”. Młode kobiety, które były gośćmi w serialu, były czasami umieszczane w parodii The Dating Game, w której gość przeprowadzał wywiady z trzema ukrytymi „kawalerami”, z których wszyscy byli oczywistym niedopasowaniem do „Bachelorette”
W niektórych jego programach było tajne słowo, a jeśli członek widowni użył go w komentarzu, mógłby otrzymać 100 $ (hołd dla wcześniejszego przemówienia i teleturnieju, You Bet Your Life). Następnie padła żartobliwa sugestia, jak je wydać: „Kolacja z homarem dziś wieczorem!”
Jego program był prekursorem telewizji reality, oferując różnorodne gry zawierające historie gości, z których najbardziej znany był „The Wheel of Torture”, w którym gość był przywiązany do obracającego się koła
podczas gdy małżonek lub kochanek wylewał na nich szlam jako karę za przewinienie. Producentami wykonawczymi serialu byli Bob Woodruff i David Sittenfeld.
sekretarz od płonących siodeł
Równie dobrze odsłaniałby programy Ricki Lake, Rosie O'Donnell, Phila Donahue i Oprah Winfrey. Był również gospodarzem programu „Night Games”, emitowanego w czasie największej oglądalności. To było krótkotrwałe, ale trwało mniej więcej w czasie, gdy jego dzienne show osiągnęło szczyt. Biegał po godzinie dziesiątej i był nieco bardziej rubaszny, gdy kobiety ubrane seksualnie brały udział w zawodach.
Po odwołaniu programu telewizyjnego rozpoczął karierę w radiu jako współgospodarz popołudniowego radia wraz ze Stevem Malzbergiem w programie The Buzz, który był emitowany w nowojorskim WABC w latach 2000–2003. Był wówczas jednym z zaledwie dwóch prowadzących rozmowy. w komercyjnym radiu w Nowym Jorku, aby otwarcie przeciwstawić się wojnie w Iraku, kwestionując dowody broni masowego rażenia. Był gospodarzem w Sirius Satellite Radio, The Bill Press Show oraz w konsorcjalnym The Wall Street Journal: This Morning.
Ładowanie ... Ładowanie ...Przez tydzień gościł na WXRK 92,3 FM od 5 do 9 lutego 2007 od 22:00 do północy. On również zastępował Lynn Samuels i Alex Bennett na kanale Sirius Satellite Radio Talk Left, kiedy wyjeżdżali na wakacje lub mieli dzień wolny. Zaczął prowadzić nowy program w WWRL w Nowym Jorku od 20 do 10 wieczorem od sierpnia 2007. Następnie połączył siły z Markiem Rileyem i przeniósł się na poranną przejażdżkę, zastępując zespół Sama Greenfielda i Armstronga Williamsa.
Miał powody rodzinne, które spowodowały, że Mark Riley opuścił WWRL za obopólną zgodą i powrócił do WLIB, a Richard połączył siły z wieloletnim nadawcą Cozem Carsonem. Później zdecydował się sam opuścić WWRL, powołując się na osobiste powody, takie jak spędzanie czasu z synem. Pojawiał się codziennie w internetowej stacji telewizyjnej UBA-TV od 12:00 do 13:00 od grudnia 2009. Obecnie wypełnia Sirius Left i prowadzi blog na richardbey.org. Poprowadził poranny program w ostatnich tygodniach WWRL, zanim w grudniu 2013 r. Przeszedł na nadawanie w języku hiszpańskim.
Richard Bey Net Worth
Jego szacunkowa wartość netto, wynagrodzenie, dochód, samochody, styl życia i wiele innych znacznie wzrosły. Jednak w naszej bazie danych nie mamy dokładnych danych dotyczących wartości netto.
Richard Bey Show Episode List - Richard Bey Show Episodes
- Pięćdziesiąt twarzy Bey
- Rzeki i Bey
- Strzelanina na Isla Vista
- Dwóch graczy na klawiaturze
- Jak się zmieniły czasy
- Syriusz odszedł w grudniu!
- Dar dawania
- Montaż „Best Of” w programie Richard Bey Show!
- Syriusz odszedł w grudniu!
Richard Bey Bruno - Dziś z Richardem Bey Bruno
Pełen frontalny (zamierzony kalambur) atak na celebrytów i homofobię, Bruno podąża za tytułowym austriackim gospodarzem telewizyjnym „Sacha Baron Cohen”, który zamierza zostać „największą austriacką gwiazdą od czasów Hitlera”. Wygnany fashionista wyrusza na globalną misję, aby zostać celebrytą, naśladując chwytliwe wybryki gwiazd, takich jak Angelina Jolie i Madonna, w swoim zdecydowanym dążeniu do sławy, ale podczas swojego globalnego truchtu znajduje więcej homofobii niż szczęśliwych przerw podróż.
Bruno przyłożył do niego przysłowiową talię. Baron Cohen nie był w stanie odtworzyć popkulturowego fenomenu, jakim był Borat, ani tego poczucia odkrycia i nowości, które zdobyło szerokie grono odbiorców w 2006 roku. Zbyt wielu ludzi jest teraz po prostu na czasie do aktu Cohena i podejrzenia, że więcej niż kilka z jego „ niczego nie podejrzewając ”ofiary w rzeczywistości żartują, nigdy nie odpływają podczas oglądania Bruno, bez względu na to, jak hałaśliwie to bywa zabawne. A widząc, że cała sztuka Cohena opiera się na byciu „prawdziwym”, to poczucie fabrykacji podkopuje film.
Kiedy początkujący rodzice zgadzają się na litanię coraz bardziej absurdalnych warunków, na jakie mogą być narażone ich dzieci podczas sesji zdjęciowej, wydaje się to po prostu zbyt dobre (a może złe?), Aby było prawdziwe. Segment Richard Bey Show, w którym Bruno popisuje się swoim adoptowanym afrykańskim „gayby” przed skonsternowaną afroamerykańską publicznością, również wydaje się zbyt wyreżyserowany, aby w to uwierzyć, nie najmniejszym powodem jest fakt, że Bey był poza anteną od wieków. Z pewnością Bey żartował, ale można podejrzewać, że wielu rozgniewanych członków publiczności również było roślinami. Podobnie jak dominacja na imprezie swingersów redneck.
Trudno jest znaleźć Bruno tak skandalicznego - a nawet być naprawdę oburzonym, jeśli taka jest twoja skłonność - kiedy film może nie być do końca „łapą!” byś uwierzył. Bruno jest znacznie bardziej manipulujący i produkowany niż Borat, a ręce Cohena na sznurkach marionetek wydają się zawsze obecne. Nie pomaga również to, że film powtarza tę samą podstawową fabułę, co Borat: śmieszna zagraniczna osobowość telewizyjna i jego oddany pomocnik opuszczają ojczyznę, ujawniając uprzedzenia (niczego nie podejrzewających) ludzi, których napotykają po drodze. Bruno jest jednak postacią mniej ujmującą, przyjazną dla ogółu i cytowaną niż Borat; gdzie głupkowata dobra natura Borata wygładziła jego szokującą ignorancję i uprzedzenia, Bruno jest po prostu pochłonięty sobą, płytki i kampowy, a przez to mniej zabawny i pociągający.
Pomimo wszystkich swoich wad Bruno działa jednak jako sprośna komedia bez żadnych ograniczeń. Jest wiele niezapomnianych, zabawnych sekwencji, z których najbardziej godne uwagi są „zwykli” ludzie, a nie sławni (chociaż wywiady Brunona z kandydatem na prezydenta i przywódcą terrorystów pokazują, jak niebezpiecznie daleko Cohen jest skłonny żartować). Nigdy już nie pomyślisz o pantomimie w taki sam sposób, gdy zobaczysz, jak Bruno obcuje z duchem zmarłego artysty lub zapomnisz o absurdach poradnictwa „gejowskiego”. Film koncentruje się przede wszystkim na atakowaniu, ujawnianiu i wykorzystywaniu homofobii ludzi, która wywołuje najwięcej śmiechu, westchnień i obaw, że próbuje też zjeść ciastko, jeśli chodzi o homofobię.
Bruno jest przezabawny. Doprowadzi Cię to do śmiechu i sprawi, że nawet najbardziej otwarty widz wzdrygnie się w najbardziej sprośnych chwilach. Są chwile, kiedy to być może za dużo, za przesadne i wymuszone, ale mimo to jest to zabawne jak diabli. Byłoby po prostu lepiej, a nawet zabawniej, gdyby nie wydawało się tak zainscenizowane. Ciekawie będzie zobaczyć, dokąd idzie stąd Sacha Baron Cohen, ponieważ Bruno wskazuje, że nawet komiks ekranowy tak błyskotliwy i przebiegły jak on nie może dwa razy uchwycić błyskawicy w butelce.
Richard Bey Instagram
Zobacz ten post na Instagramiekto jest żoną Davida Cooka